Dag 15 Klooster Eerdene Zuu

Dag 15 Klooster Bogd Khan

We hebben een heerlijke nacht zonder koukleumen of rugpijn gehad en lekker uitgeslapen. Tenminste dat dachten Piet en Eimert, die inmiddelsvaste slaapmaatjes zijn geworden. Marco en Stijn bleken flink beroerd te zijn. Marco had 's nachts al overgeven en lag als een zielig vogeltje in zijn bed. Op het moment van binnenkomst zag Piet dat Stijn net boven de emmer zijn maag aan het legen was. Wat een ziekenboeg. Tot overmaat van ramp liepen ze van achteren ook nog helemaal leeg. Helaas, er was echter geen keus en we moeten door, want de route met pleisterplaasten ligt vast. Gelukkig hoeven we deze dag maar een kort stukje rijden.

Een klein deel van de reis ging over asfalt, wat kan een mens dan houden van asfalt. Stijn en Marco houden zich goed, maar voelen zich nog wel hondsberoerd. Na een ritje van 3 uur kwamen we op de plaats van bestemming aan, een gerkamp dat uitzicht bied op een immens Boeddhistisch klooster, gelegen binnen de oude muren de oorspronkelijke vesting van Ghengis Khan. Marco en Stijn duiken meteen het bed in met Paracetamol en Immodium. Piet en Eimert gaan het oude klooster verkennen.

Het klooster is op zich prachtig, maar weer veel van hetzelfde. Eigelijk zijn ook alle kloosters kopieen van elkaar. Plichtsgetrouw lopen wij de gebouwen af, maar zowel Piet als Eimert zijn niet erg bevattelijk voor de mystieke krachten van het Boeddhistische geloof. Een wereld vol demonen, goede en slechte goden en secondantendaarom heen. Wat wel de aandacht had was de erotiek die behoorlijk was vertegenwoordigd in de oude beelden en tekeningen. In de souvenirwinkeltjes wordt de kamasutra vlot verkocht.

Bij terugkomst vonden Piet en Eimert, Stijn en Marco in bed, zwaar aan het slapen. In de loop van de middag voelde Stijn zich al weer wat beter, maar Marco heeft de hele dag in zijn bed gelegen en geslapen. 's Avonds hebben Eimert en Piet samen gegeten in de grootste gertent ter wereld. Piet verkleedt zich nog even als Ghengis Khan voor de foto.We hopen dat Marco en Stijn zich morgen weer wat beter voelen, want dan hebben we de lange terugreis naar Ulaan Baatar.

Dag 14 Waterval Ulaan Tsutgalan

Dag 14 Waterval Ulaan Tsutgalan

Het was een koude winderige nacht. Onze tent lag vooraan, midden in een open stuk. De wind waaide gewoon onder onze bedden door. Er kunnen dan wel heetwaterbronnen zijn, maar daar hebben we 's nachts mooi niets aan. De flesjes water op de grond waren gewoon bevroren. Vroeg opgestaan, want er wacht ons een lange reis van ruim 200 km over de inmiddels bekende 'wegen', naar de waterval Ulaan Tsutgalan.

De reis ernaar toe ging over onafzienbare vlaktes,over bergen en door bossen. De bossen zagen er enigszins troosteloos uit. Volgens onze chauffeur Mogey hebben insecten grote delen van de prachtige naaldbossen totaal verwoest. Daarbij zagen wij ook nog verschijnselen van een bosbrand.

In de namiddag arriveren wij bij de waterval, die van een bijzondere schoonheid is. Midden in een oud vulkanisch landschap, stort de rivier zich in de diepte en heeftdoor de eeuwen heen een enorme kloof gecreeerd. Wij fotograferen het natuurverschijnsel uitvoerig en de jongens zoeken samen met Anna naar een mogelijkheid om in de kloof af te dalen. Met halsbrekende toeren lukt het ze om in de diepte af te dalen. De natuurbeneden is minstens zo mooi als boven.

Na het bezoek aan de waterval wordt de tocht voortgezet richting ons overnachtingskamp. Dat blijkt het best verzorgde resort te zijn tot nu toe. De tenten liggen midden in een soort laagvlakte, waar de rivier vlak langsstroomt op een diepte van ca 20 meter. Echt prachtig!. Het is opgezet door een Duitse vrouw en dat was wel te zien ook. De inrichting doet westers aan, met comfortabele 'echte' bedden met matrassen, goed afgewerkte elektriciteit en alles brandschoon. Dat geldt ook voor de gemeenschappelijke ruimtes, als het sanitair en het restaurant. Dat hebben wij tot nu toe wel anders meegemaakt. We hebben alle vier uitgebreideen douchegenomenen genoten van de uitbundige warmwaterstraal.

Het avondeten werd op professionele wijze opgediend, daar kan menig Nederlandse ober een voorbeeld aan nemen. Het eten doet zeer westers aan en we genieten met volle teugen. Om het feest compleet te maken bestellen we een lekkere fles rode wijn, iets wat de Mongolen niet drinken.

's Avonds het bekende ritueel afgewerkt en allemaal in de heerlijk grote schone bedden gestapt. Dat wordt vast een goede nachtrust. Wat zal ons de volgende dag brengen, in ieder geval een kort ritje naar de volgende bestemming.

Dag 13 Warmwaterbronnen van Tsenkher.

Dag 13 Warmwaterbronnen van Tsenkher.

Na een relatief goede nachtrust, zonder geblaf, maken wij ons op voor het vertrek naar onze nieuwe bestemming. Mischka vroeg ons of wij wat later wilden vertrekken, tot na de lunch, zodat zijn vrouw een stuk mee kan rijden richting de stad. Gezien de lange rit die ons nog te wachten stond hebben wij vriendelijk de lunch afgewezen. Na een uitgebreid afscheid en nog wat foto's zijn wij op tijd vertrokken.

Direct na vertrek zien we dan eindelijk een adelaar van dichtbij. Mischka vertelt ons dat het een getrainde adelaar voor de wolvenjacht is, die weer is vrijgelaten in de natuur. Vandaar dat zij niet mensenschuw is. Het is echt een majestues beest en zien wel in deze vogel een klein soort wolf kan doden.

Na een paar uur arriveren wij bij een klein stadje en iemand afgezet die wij onderweg hebben meegenomen, die in 'the midle of nowhere' stond te liften. Wij doen een paar boodschappen voor het laatste deel van de reis en lunchen in een onogelijk restaurantje. Voor een schamelijk € 6 eten wij onze buikjes rond.

Aan het eind van de middag zijn we bij de heetwaterbronnen. De vergelijking met Spa gaat helemaal mank. Het ziet er redelijk verpaupert uit en straalt absoluut geen luxe uit. De enige luxe was een warm bad, waar we nog apart voor moesten betalen ook. Wellicht zijn we te kritisch en moeten we het niet vanuit onze Westerse bril bekijken. Aangezien wij afgelopen dagen ons niet hebben kunnen douchen, genieten wij wel van het warme water.

We maken nog een avondwandeling en verbazen ons over de erbarmelijke staat van de kassen, die door de warmwaterbron verwarmd worden. Daar moet toch meer uit te halen zijn, dachten wij. Stijn besluit alleen de aangrenzende bergtop te beklimmen en de rest gaat vast terug naar de ger. Daar aangekomen constateren ze dat Stijn de sleutel van de ger heeft. Voordat Stijn helemaal boven is, zet Eimert al seinend het op een drafje om Stijn nog te waarschuwen. Plotseling ziet Eimert Stijn met een noodvaart tussen de bomen naar beneden stuiven. Zo snel hoeft ook weer niet, zei Eimert nog, maar Stijn had hem helemal niet gehoord. Hij had bovenaan wat anders gehoord, een soort gegrom en was in paniek naar beneden gerend. Later zagen we een drietal honden scharrelen onderaan de berg.

Na een westers diner en een paar spelletjes gaan wij op tijd naar bed.

Dag 12 Nomadenfamilie

Dag 12 Nomadenfamile dag 2

De kou, slechte bedden en blaffende honden hebben ons een slechte nachtrust bezorgd. De waakhonden hadden niets voor niets aangeslagen. De laatste weken zijn al drie veulens aangevallen en gedood door wolven. 's Nachts komen ze van boven uit de bergen naar beneden om hun slag te slaan. Die nacht is een van de veulens aangevallen, maar heeft het gelukig overleeft. 'Slechts' een paar happen uit haar bil. De uit onze slaap houdende honden lagen nietsvermoedend heerlijk voor onze gertent in het zonnetje te slapen. Marco is er 's nacht nog uit geweest om te plassen, en neemt zich voor zijn 'paardje' de komende nacht maar binnen te houden.

Na een frisse duik in het ijskoude riviertje is iedereen weer van de partij. Het ontbijt wordt door een van de familieden gebracht: droog brood en een bak met een plat ranzig vel, dat voor boter moet doorgaan. Gelukkig hadden we nog een paar cupjes jam bij ons, alhoewel de boter best te eten was. Ook het ontbijt eindigde met het inmiddels vaste ritueel van een flinke slok wodka. Voor de maag.

Het nomadenbestaan is hard en zwaar. Zodra het licht wordt beginnen ze al met hun dagelijkse ritueel: het melken van de paarden, koeien en de yaks, bereiden van de melk voor Airak en boter, maken van kaas en zoeternij, het vee naar hoger gelegen weides begeleiden, koken van water en niet te vergeten het bereiden van de maaltijden. Bij ontbijt, lunch en avondeten staat vlees of soep op het menu. De bereidingstijd is lang en dat allemaal op 1 'pit'.

De lunch was overigens een positieve verrassing. Zelf gemaakte sausijsjes, levertjes, goed bevleesde kluiven, alles gekookt. Het vlees bleek van een schaap dat die ochtend ter ere van ons was geslacht. Verser kan bijna niet. Bij het vlees kregen we aardapels in schil en wat brood. Het typisch Mongoolse Airak hebben we maar beleefd afgeslagen Airak is paardenmelk, die na minmaal 1 nacht rusten gedronken wordt. Er zit dan al een alcoholpromillage in van 4%. De Airak wordt ook gebruikt voor het maken wodka. Ingewijden hadden ons geadviseerd geen Airak te drinken ivm de grote kans op buikloop en dat willen we niet riskeren. We hebben tot groot genoegen van Mischka allen ons bordje keurig leeggeten.

Na de lunch brengen we een bezoek aan de nabij gelegen rivier Khoid Tamir Gool voor een wandeling. We hebben een stuk langs de rivier gelopen en genoten van de oogstrelende natuur. De rivier kronkelt door het droge en ruige landschap, en wordt begeleid door een brede strook groen. Aan de schaarse loofbomen kon je zien dat de herfst met rasse schreden nadert. De jongens gooien nog wat stenen in de rivier en leggen zich steeds uitdagende targets op. Marco werd wat al te enthousiast en gooide zijn zwaar onderhandelde zonnebril met steen en alleen in de sterk stromende rivier. Zelfs Eimert kon hem niet meer terugvinden.

Bij terugkeer zit de tent vol met visite. Waarschijnlijk omdat het zondag is. Er zijn enkele schatjes van kinderen bij van nog geen 1 jaar. Eimert neemt de gelegenheid waar om zijn meegebrachte kadootjes uit te delen. Een groot succes! Vanwege het bezoek wordt het eten een paar uur uitgesteld en in onze eigen gertent gebracht. Uiteraard geen probleem voor ons. Wij krijgen een schotel met ca 40 deegballen gevuld met schapengehakt. Lekker! Na het eten geven wij onze oude kleren en wat geld aan de familie, dat zichtbaar gewaardeerd wordt. Onder genot van een paar glazen wodka, maken wij Mischka duidelijk dat wij een goede indruk hebben van het nomadenbestaan en genoten hebben van zijn gastvrijheid. Mischka maakt ons duidelijk dat hij ons bezoek zeer waardeert en dat wij goede gasten waren. Hij heeft helaas wel anders meegemaakt.

'Thuis' in onze gertent spelen we nog een paar spelletjes yatzee. Om de nachtelijke problematiek eerlijk te verdelen, ruilen we van bedden. Eimert en Piet duiken op tijd hun bed in en Marco en Stijn doen nog een paar spelletjes.

dag 11 Verblijf nomadenfamilie

Heerlijk geslapen, maar wel een erg koude nacht. Iedereen heeft 's ochtends last van een dichte neus, behalve Piet. We staan op 7.30 op en ontbijten met een soort zoete pap en een bordje met wat mais, kikkererwten, 2 knakworstjes en een pannenkoekje. Het personeel brengt na het ontbij onze bagage naar de auto en we worden uitgezwaaid door 2 meisjes van de bediening.

We moeten 200 kilometer rijden voor een verblijf bij de nomadenfamilie, over zandwegen, karrensporen en een enkel stuk asfaltweg. Wij rijden eerst rondom het meer om weer het juiste pad te vinden. Onderweg komen wij allerlei dieren tegen, zoals; een reeks aan roofvogels, onder andere gieren, een klein soort vosje, grondeekhoorns, marmotten, steppemuizen (duizenden die razendsnel onder de auto wegrennen en wederom een paar steppegazelles. De natuur rondom het meer is prachtig en zeer gevarieerd. Dat komt door de vruchtbare grond in combnatie met water. Water is een schaars goed in Mongolie. Ook hier zien wij de gevolgen van de opwarming van de aarde.

Onze chauffeur Mogey is inmiddels zo inlevend, dat hij vanzelf stopt als hij iets ziet of als wij iets roepen. Hij geniet zichtbaar mee. Mogey meldt dat hij nog nooit heeft meegemaakt dat er zoveel wild wordt gezien tijdens een dergelijke reis. Wij voelen ons zeer vereerd.

Tijdens de sanitaire stops valt de immense stilte op, een stilte die wij in ons land niet meer kennen. Wij hebben slechts 1 serieuze tussenstop gemaakt op een brug over een rivier, waar kleine kinderen aan het vissen waren. Ze visten op een primitieve manier met slechts een touwje en een haakje met een loodje en sprinkhaan vanaf de brug. Hij had al wat gevangen en direct aan de hond gegeven. Wij hebben met veel plezier het deze activiteit gevolgd en genoten van de vrolijkheid van deze Mongoolse kinderen. Allemaal plaatjes!

Om 5 uur arriveren wij bij de nomadenfamilie. In een woord: cultuurschok. Je had onze gezichten moeten zien, die spraken boekdelen, moeten wij hier 2 dagen verblijven? Dit zijn echte nomaden. Wij worden op bijzonder hartelijke wijze verwelkomd door Mischka, het hoofd van de familie. Een grote man met een markant uiterlijk, een gezicht met diepe groeven, lang haar en een lange grijze vlasbaard, op blote voeten en ogenschijnlijk al geruime tijd niet gewassen. Het welkom is duidelijk ceremonieel van karakter, de hele familie is aanwezig. Wij installeren ons in onze gertent, die de slaaptent van de familie blijkt te zijn. Onze gertent heeft 4 gammele spiraalbedden met ranzige dekens als onderlakens. De stukjes kaas en restanten vet zijn duidelijk zichtbaar. Rond onze gertent lopen kuddes yaks, schapen, paarden en geiten. Er is geen toilet, maar een soort van windschermpje midden in het land voor de privacy. Stijn begint het al Spaans benauwd te krijgen bij het idee. De familietent hangt vol met plakken zoete gedroogde kaasvormpjes en onder een tafel liggen een grote platte boterkazen van 40 cm doorsnee. In onze tent staat een schaaltje met deze zoeternij. In de familietentstaat een boeddhistisch altaar met familiefoto's van onder andere zijn zonen, die zeer verdienstelijke worstelaars zijn. 2 Potkachels met op een ervan een enorme pan soep met uien, kool, wortel, aardappel, iets vlees en veel stukken vet. Het ziet er allemaal zeer primitief uit, maar ze beschikken wel over een zonnenpaneel, een schotel en een mobieltje.

Onmiddellijk verschijnt een familielid om onze kachel aan te maken, wat wel nodig is ook. Het is heel gebruikelijk dat iedereen zonder kloppen op ieder moment binnen kan komen. Piet wordt door Mischka opgehaald, als hoofd van de familie en dus gelijkgestemde. Van begin af aan klikt het dan ook tussen beiden. Het feit dat Piet drie zonen heeft levert veel waardering en ontzag op. Wij worden direct naar de familietent geloodst om als lunch een kop soep te nuttigen. Het is verbazingzwekkend hoeveel smaak zij kunnen maken met zo weinig middelen.

Marco, Stijn en Eimert voetballen met de kinderen van Mischka en zijn familie. De jongetjes genieten zichtbaar, en hebben veel ontzag voor onze voetbalkunsten. Deze sport is kennelijk nog niet doorgedrongen tot de nomadenfamilies. Ook Mogey waagt een balletje mee te trappen. Pietdrinkt intussen,min of meer gedwongen, met Mischka enkele glaasjes wodka en vermaakt zich kostelijk. Het ijs is inmiddels gebroken en onze eerste indrukken zijn alweer naar de achtergrond gedrongen.

's Avonds krijgen wij een echt Mongools avondmaal voorgeschoteld. Er staan drie grote emaille bakken me gekkokte schapenbouten, waar het beste vlees eigenlijk al vanaf is. Bij iedere bak een scherp mes, waarmee de vleesresten van het bot kunnen worden afgesneden. Mischa demonstreert hoe je dat moet doen en ook hoe je de vetklodders naar binnen moet werken. Piet kan hem ervan overtuigen dat hij dat niet kan en mag nadoen, in verband met zijn operatie aan zijn hart. Ook de jongens hebben deze, voor nomaden lekkernij, op vriendelijke wijze kunnenweerstaan. het vereist nogal wat behendigheid om de goede vleesresten van het bot te halen. Piet helpt Marco en Stijn daarbij, die op de tweede rang zitten, en voert ze bij tijd en wijlen de mooie stukken. Ze voelden zich net twee jonge spreeuwen. Het feestmaal werd overvloedig begeleid met wodka, ingeschonken door Mischka. Inmiddels waren wij niet de enige in de tent, en was de familie uitgebreid tot een man of 20. Nadat wij klaar waren wereden de schalen met afgekloven botten aan de familieleden gegeven, die likkebaardend zaten te wachten. Met minitieuze nauwkeurigheid, werden de botten van de laatste restjes ontdaan. Wij voelden ons enigszins gegeneerd door het tafereel, maar de familie maalden er zelf niet om. Ze genoten zichtbaar van de restanten.

Na het feestmaal, gaat de dagelijkse routine gewoon door. De paarden worden gemolken, de melk wordt gekarnd en een deel ervan dient als grondstof voor de bereiding van zelfgemaakte wodka. Piet kan het niet laten en helpt met het karnen van de melk. Dat lukt hem maar even, want Mischka grijpt direct in; dat is geen werk voor een familiehoofd. Het viel ons op dat Mischka zijn overhemd verkeerd had dichtgeknoopt en dat voeten pikzwart waren. De volgende dag constateerden wij dat hij weer zijn overhemd verkeerd had dichtgeknoopt op dezelfde wijze. Het drongtot ons door dat hij met kleren en al naar bed was gegaan, zonder zich te wassen. Dat blijkt een gewoonte te zijn bij nomaden, die zich maximaal 1 keer per week wassen.

Om een uur of negen hebben wij afscheid genomen, in onze tent wat spelletjes gedaan, een afzakkertje genomen en vroeg naar bed gegaan. De bedden waren op ons verzoek nu een stuk comfortabeler opgemaakt met onderlakens en extra dekens. Aangezien we een koude nacht zouden krijgen hebben wij de kachel volgepropt me hout, warme pyama's aangedaan en maar hopen dat wij kunnen slapen.

dag 10 Start Groene Route

Om 7 uur opgestaan, waarschijnlijk voor de laatse keer douchen en scheren, koffers ingepakt. Met enige weemoed nemen wij afscheid van onze gertent. Het is toch weer verbazingwekend hoe snel een mens zich aanpast en zich thuis gaat voelen, net als in de treincoupe. Marco wil graag als laatste de boel nalopen en afsluiten. Een gewoonte die hij heeft overgehouden aan zijn periode in de Pyreneeen. Zo krijgt ieder in de loop van deze reis op ongedwongen zijn taak.

Na een goed ontbijt komen Adila en Mogey keurig op tijd om ons op te halen voor de transfer naar Ulaan Bataar vanwaar de Groene Route vertrekt. Tot onze grote verbazing (en die van Mogey zelf) blijkt Mogey onze chaufeur te zijn de komende dagen. Onze nieuwe gids heet ook Mogey, een meisje van 27 jaar, die wij meteen omdopen tot Anna, om verwarring te voorkomen.

De eerste bestemming in de Groene Route is Oygi Nuur, een gerkamp gelegen aan het Oygi meer. Als we de buitenwijken van Ulaan Baatar verlaten, komen we langaam maar zeker in een landschap, dat zich kenmerkt enrome grasvlaktes, met hier en daar wat gertenten en kuddes schapen, geiten en paarden. Na verloop van tijd eindigt de asfaltweg en moeten we via een parallel-pad dat de 'weg in aanleg' volgt onze route vervolgen. Wij waren enigszins voorbereid op een hobbelige weg, maar dit overtrof onze verwachtingen. De alternatieve route bestond slechts uit een smal onverhard zandpad, die zich bij tijd en wijlen opsplitste in meerdere alternatieven. Mogey loodst ons op meesterlijke wijze langs alle grote hobbels en kuilen.

Het landschap wordt steeds uitgestrekter en het aantal kuddes neemt af, maar de grootte neemt toe. Marco maakt een schatting; 1,2, 10 eh ..eh.. heel veel. Wij denken uiteindelijk tussen de 200 en 300.

Dan hebben we geluk. Niet ver van ons vandaan, zien wij een aantal grote gieren vliegen. Mogey rijdt ons naar de plek en er blijkt een kadaver te liggen, waar zeker 20 gieren omheen zitten. Wij stappen uit en lopen erop af. Het zijn echt gigantische vogels, enorm imponerend. Wij kunnen wonderbaarlijk dichtbij komen en kunnen en paar mooie foto's maken. Even later komen we een kudde (wilde) kamelen tegen. Wel vreemd om deze beesten hier te zien lopen. Terwijl wij foto,s maken, zien wij een auto voorbij rijden met een dode wolf vastgebonden op zijn achterklep. De wolf is de aartsvijand van de nomaden en daar mag ook gewoon op gejaagd worden. Het is zelfs zo dat er een beloning opstaat van 60.000 Togrok of een schaap.

De weg wordt er niet beter op en het begint steeds meer door te dringen dat de komende 250 kilometer uit dit soort zandwegen zal bestaan, vol kuilen en hobbels. Dat wordt een zware rit.

Onderweg lunchen we bij een restaurantje in de midle of nowhere. Het plaatje doet sterk denken het vroegere Wilde Westen van Amerika. Eindeloze vlaktes met bergen in de verte en dan zomaar ineens een klein benzinepompje met eetgelegeheid. Het eten is wonder boven wonder goed te noemen en genieten van de omgeving. Marco doet nog een poging het toilet te bezoeken, maar komt totaal geshockeerd terug en houdt spontaan zijn behoefte op.

Onderweg zien we nog steppegazelles, een vosje, kraanvogels, gieren en diverse roofvogels. Het wordt een lange tocht, maar genieten wel van de natuur. Net voordat het donker wordt bereiken we ons gerkamp, gelegen aan het meer. We maken nog net de ondergaande zon mee. Een schitterend uitzicht. Onze bagage wordt meteen naar onze ger gebracht en kunnen over een uurtje aan tafel. We steken de kachel gelijk aan, want het is koud als de zon weg is.

In restaurant worden we op een heel vervelende manier onthaald door een groep dronken Russen, die in 2 jaar de wereld.rond wilen reizen op een squad. Gelukkig weten de begeleidende gids en chauffeur de Russen in tomen. Als 'goedmakertje' komt de Mongoolse gids bij ons aan tafel een typisch Mongools nomaden lied zingen. Heel indrukwekkend en mooi. Wat een stemgeluid, daar kan menig tenor jaloers op zijn. Uiteindelijk worden de vervelendste Russen door hun vrienden de deur uitgewerkt en kunnen wij rustig eten.

'Thuis' in onze ger doen we nog een aantal spelletjes. Als wij buiten onze tandenpoetsen zien wij de prachtige sterrenhemel. Zoiets hadden we nog nooit gezien, zelfs Marco niet in de Pyreneeen. Moe maar voldaan stappen we in ons bed in, vol verwachting wat de volgende dag ons zal brengen.

Dag 9 Ulaan Baatar

Na onze rustdag gisteren,gaan wij vandaag Ulaan Baatar verder verkennen samen met onze gids Adila. Als eerste staat een bezoek aan de grootste zwarte markt van Ulaan Baatar op het programma. Wij weten niet wat wij zien. Achter een hek gaat en enorm grote markt schuil met een onvoorstelbaar aanbod van alles wat maar enigszins verkoopbaar is. Stijn koopt een leuke pet en Marco onderhandelt over een grote zonnebril. Zijn eerste tegenbod werd door de verkoopster met een gretigheid geaccepteerd die Marco niet had verwacht. Het was wel vermakelijk en gaat uiteindelijk maar om kleine bedragen. Op de markt wordt typisch Mongoolse waar verkocht als houten zadels, prachtige zijden stoffen, traditionele kledij, snuiftabaksflesjes en nog veel meer. Wij zijn een van de weinige touristen die daar rondlopen en vallen uiteraard op vanwege onze lengte.

Na de zwarte markt brengen we een bezoek aan het paleis van Bogd Khan, de laatse boedhistische koning van Mongolie. Het paleis was tevens klooster en vormde aan het begin van de 20 ste eeuw het centrum van de religieuze en macht van Mongolie. Op het terrein stond een zomer en winterpaleis. Het zomerpaleis, was volgepakt met Boedhstische kostbaarheden Allemaal prachtig, maar voor ons veel van hetzelfde. De met grote precisie beschilderde zijden wandkleden maakten de meeste indruk op ons. Een monnik was per kleed 2 jaar bezig. Het zomerpaleis maakte geen indruk door haar afmetingen, die waren niet bijzonder, maar door de kostbare inrichting en voorwerpen van de Koninklijke familie. Vooral de prachtige kledingstukken en bijzondere sieraden. Topstuk was toch wel de gertent die bij mooi weer werd opgezet. De tent werd bekleed met 150 luipaardvellen en was zeer luxueus ingericht.

In een typisch Mongools restaurant heerlijk gelunched. Wij moeten er wel aan wennen, want ze eten minimaal 2 keer per dag warm en dan nog het liefts met veel vlees.

In het grootste warenhuis van Mongolie kopen wij nog wat levensmiddelen, die wij nodig denken te hebben voor de 'Groene Route', die morgen begint. Bier, wodka, chocolade en chips.

Wij besluiten het programma met een bezoekje aan het nationale monument ter herdenking aan WO 2, bovenop een heuvel. Het is geschonken door de Russen. Er hebben veel Mongolen aan Russische zijde gevochten. Vanaf het monument hebben wij een prahctig uitzicht over Ulaan Baatar. Van hieruit zie je dat grote delen van de stad nog bestaat uit gertenten, maar ook dat er overal driftig gebouwd wordt.

's Avonds terug in het kamp drinken we nog gezellig wat met de andere Nederlandse gasten en denken met spanning aan morgen, de start van de Groene Route.

dag 8 Vrije dag op resort

Dag 8 (3 september) vrije dag op resort

Na het drukke schema van de afgelopen dagen, hadden wij allemaal behoefte aan een dagje rust. Na ontbijt op het terrein ging ieder zijn eigen gang. Stijn en Eimert besloten om te gaan golfen en Marco en Piet bleven lekker bij de tent.

De golfbaan lag ca. 3 kilometer verderop en Eimert en Stijn zijn daar lopend naar toe gegaan. Het was wel een vreemde gewaarwording om een golbaan in 'the middle of nowhere te zien'. Er was dan ook geen kip. Toen wij het terrein opkwamen kwamen uit alle hoeken en gaten Mongolen op ons af. 'Eindelijk, een klant!', zullen ze gedacht hebben. Na wat wikken en wegen hebben Stijn en Eimert besloten 9 holes te lopen ipv van de gebruikelijke 18. Voor Stijn was het ook eigenlijk de eerste keer dat hij op de grote baan mocht spelen. Achteraf blijkt dit een verstandige keuze geweest te zijn.

Wij hebben alles kunnen huren, inclusief twee caddies, die onze ballen moesten zoeken. Het waren twee Mongoolse meisjes van 20 en 24 jaar, die naast hun studie wat willen bijverdienen.

Het was een hele bijzondere ervaring. En enigszins onwerkelijk. Stijn en Eimert kwamen moeilijk op gang, en waren meer tijd kwijt met ballen zoeken dan met golfen. Dat moest ook wel, want ze hadden ieder slechts drie ballen gekregen. Na drie holes ging het al wel beter. Marco kwam hen nog opzoeken en heeft Stijn een paar nuttige tips kunnen geven. Na negen holes begon het al te schemeren en moesten zij zich haasten om op tijd voor het eten te zijn. Zowel Eimert als Stijn vonden dit toch wel een onvergetelijke belevenis om midden in een natuurpark te mogen golfen.

Bij thuiskomst waren Piet en Marco nergens te vinden. Eimert ging af op zijn intuïtie en liep regelrecht naar de 'feest-gertent'. En ja hoor, wie hoorde hij van afstand het hoogste woord voeren voor een welwillend luisterend publiek? Inderdaad: Piet! Het was er bere gezellig en onder het genot van een drankje was Piet voor de Nederlandse medebewoners zijn moppenarsenaal aan het afwerken. Ook na het avondeten hebben wij ons kostelijk vermaakt met de medebewoners.