Dag 20 bezoek aan de Muur

Het enige dat wij in Beijing via Tiara Tours geboekt hadden was een transfer naar een minder touristisch stuk van de Chinese Muur. 's Ochtends vroeg kwam een chauffeur ons ophalen bij het hotel voor de rit naar de Muur. Tot onze verrassing was onze contactvrouw January ook van de partij. Zij is een wandelende engelssprekende computer, die braaf haar verhaaltjes afdraait. Luitsteren of inspelen op veranderingen is niet haar sterkste kant. Wij hebben haar proberen duidelijk te maken dat wij zelf een restaurant voor de lunch willen kiezen, na het bezoek aan de Muur. Aangezien de chauffeur echt geen woord Engels spreekt, moest hij goede instructies krijgen.

January had ons al gewaarschuwd dat het een fikse klim zou worden en bij aankomst bij de Muur hebben wij zelf ook die inschatting gemaakt en tickets gekocht voor de gondelbaan. Op weg naar de gondel werden wij lastig gevallen door de verkopers van allerlei souvenirwinkeltjes. Het kwam toch wel erg touristisch over. De gondelbleek een goede keus te zijn, want het pad naar de Muur liep behoorlijk steil en hethoogteverschil was ook niet misselijk.

Bovenaangekomen zie je gelijk hoe imposant dit bouwwerk is. Hoe hebben ze in hemelsnaam al die stenen bovengekregen? De muur loopt precies over de bergtoppen heen en kronkelt als een slang door het bergachtige landschap. Het stuk Muur waar wij over lopen isgerestaureerd en goed begaanbaar. Achteraf hebben wij ook nog de juiste gondel genomen, omdat wijrelatief weining hoeven te klimmen om de Muur op het volgende punt te verlaten. Onderweg komen we regelmatig hardzwetende diklijvige westerlingen tegen, die zich van deze tocht waarschijnlijk iets anders hadden voorgesteld.

Ondanks dat het een nationale feestdag was, viel de drukte ons erg mee. Na een uur of 2 klauteren en wandelen verlaten wij weer de Muur en moeten opnieuw een keuze maken: met de gondel, te voet of met de rodelbaan. Democratisch werd het laatste besloten, ook al had Piet hier zijn bedenkingen bij. Maar hij hield zich dapper en overwon zijn hoogtevrees.

Beneden gekomen wachtte de chauffeur ons keurig op en gingen wij op weg naar een restaurant om te lunchen. Dat bleek lastiger dan het lijkt. Op de heenweg hadden wij een leuk retaurant aan een riviertje gezien en dat konden wij hem met geen mogelijkheid duidelijk maken. Ook de tussenkomst van January per telefoon bracht geen oplossing. Uiteindelijk hebben we het zelf kunnen vinden. Het restaurantje bleek een combinatie tussen een visvijver en eetgelegenheid, waar de zelf gevangen vis direct klaargemaakt werd. Helaas hadden we daar te weining tijd voor, maar de vingers van Piet jeukten al. De menukaart was zeer raadselachtig en we hebben met enig gokwerk onze gerechten besteld. Toen de gerechten op tafel gezet werden bleek dat Stijn een verkeerd gerecht voorgeschoteld had gekregen, tot grote hilariteit van de bediening. Later kreeg hij alsnog zijn visje, een enorme zalmforel in folie. Piet kreeg een enorme schaal kip met noten in saus. Toen Piet bijna klaar was en nog wat restjes uit de saus aan vissen was, kwam hij nog een verrassing tegen. Hij dacht nog een lekker stukje vlees te vinden, maar het bleek de kop en een paar pootjes van de kip te zijn. Je had zijn gezicht moeten zien. Gelukkig is het op de foto gezet.

Bij terugkomst bij het hotel gaan Marco en Stijn op zoek naar mooie architectonische gebouwen en duiken Eimert en Piet een groot modern warenhuis in.