Heerlijk geslapen, maar wel een erg koude nacht. Iedereen heeft 's ochtends last van een dichte neus, behalve Piet. We staan op 7.30 op en ontbijten met een soort zoete pap en een bordje met wat mais, kikkererwten, 2 knakworstjes en een pannenkoekje. Het personeel brengt na het ontbij onze bagage naar de auto en we worden uitgezwaaid door 2 meisjes van de bediening.

We moeten 200 kilometer rijden voor een verblijf bij de nomadenfamilie, over zandwegen, karrensporen en een enkel stuk asfaltweg. Wij rijden eerst rondom het meer om weer het juiste pad te vinden. Onderweg komen wij allerlei dieren tegen, zoals; een reeks aan roofvogels, onder andere gieren, een klein soort vosje, grondeekhoorns, marmotten, steppemuizen (duizenden die razendsnel onder de auto wegrennen en wederom een paar steppegazelles. De natuur rondom het meer is prachtig en zeer gevarieerd. Dat komt door de vruchtbare grond in combnatie met water. Water is een schaars goed in Mongolie. Ook hier zien wij de gevolgen van de opwarming van de aarde.

Onze chauffeur Mogey is inmiddels zo inlevend, dat hij vanzelf stopt als hij iets ziet of als wij iets roepen. Hij geniet zichtbaar mee. Mogey meldt dat hij nog nooit heeft meegemaakt dat er zoveel wild wordt gezien tijdens een dergelijke reis. Wij voelen ons zeer vereerd.

Tijdens de sanitaire stops valt de immense stilte op, een stilte die wij in ons land niet meer kennen. Wij hebben slechts 1 serieuze tussenstop gemaakt op een brug over een rivier, waar kleine kinderen aan het vissen waren. Ze visten op een primitieve manier met slechts een touwje en een haakje met een loodje en sprinkhaan vanaf de brug. Hij had al wat gevangen en direct aan de hond gegeven. Wij hebben met veel plezier het deze activiteit gevolgd en genoten van de vrolijkheid van deze Mongoolse kinderen. Allemaal plaatjes!

Om 5 uur arriveren wij bij de nomadenfamilie. In een woord: cultuurschok. Je had onze gezichten moeten zien, die spraken boekdelen, moeten wij hier 2 dagen verblijven? Dit zijn echte nomaden. Wij worden op bijzonder hartelijke wijze verwelkomd door Mischka, het hoofd van de familie. Een grote man met een markant uiterlijk, een gezicht met diepe groeven, lang haar en een lange grijze vlasbaard, op blote voeten en ogenschijnlijk al geruime tijd niet gewassen. Het welkom is duidelijk ceremonieel van karakter, de hele familie is aanwezig. Wij installeren ons in onze gertent, die de slaaptent van de familie blijkt te zijn. Onze gertent heeft 4 gammele spiraalbedden met ranzige dekens als onderlakens. De stukjes kaas en restanten vet zijn duidelijk zichtbaar. Rond onze gertent lopen kuddes yaks, schapen, paarden en geiten. Er is geen toilet, maar een soort van windschermpje midden in het land voor de privacy. Stijn begint het al Spaans benauwd te krijgen bij het idee. De familietent hangt vol met plakken zoete gedroogde kaasvormpjes en onder een tafel liggen een grote platte boterkazen van 40 cm doorsnee. In onze tent staat een schaaltje met deze zoeternij. In de familietentstaat een boeddhistisch altaar met familiefoto's van onder andere zijn zonen, die zeer verdienstelijke worstelaars zijn. 2 Potkachels met op een ervan een enorme pan soep met uien, kool, wortel, aardappel, iets vlees en veel stukken vet. Het ziet er allemaal zeer primitief uit, maar ze beschikken wel over een zonnenpaneel, een schotel en een mobieltje.

Onmiddellijk verschijnt een familielid om onze kachel aan te maken, wat wel nodig is ook. Het is heel gebruikelijk dat iedereen zonder kloppen op ieder moment binnen kan komen. Piet wordt door Mischka opgehaald, als hoofd van de familie en dus gelijkgestemde. Van begin af aan klikt het dan ook tussen beiden. Het feit dat Piet drie zonen heeft levert veel waardering en ontzag op. Wij worden direct naar de familietent geloodst om als lunch een kop soep te nuttigen. Het is verbazingzwekkend hoeveel smaak zij kunnen maken met zo weinig middelen.

Marco, Stijn en Eimert voetballen met de kinderen van Mischka en zijn familie. De jongetjes genieten zichtbaar, en hebben veel ontzag voor onze voetbalkunsten. Deze sport is kennelijk nog niet doorgedrongen tot de nomadenfamilies. Ook Mogey waagt een balletje mee te trappen. Pietdrinkt intussen,min of meer gedwongen, met Mischka enkele glaasjes wodka en vermaakt zich kostelijk. Het ijs is inmiddels gebroken en onze eerste indrukken zijn alweer naar de achtergrond gedrongen.

's Avonds krijgen wij een echt Mongools avondmaal voorgeschoteld. Er staan drie grote emaille bakken me gekkokte schapenbouten, waar het beste vlees eigenlijk al vanaf is. Bij iedere bak een scherp mes, waarmee de vleesresten van het bot kunnen worden afgesneden. Mischa demonstreert hoe je dat moet doen en ook hoe je de vetklodders naar binnen moet werken. Piet kan hem ervan overtuigen dat hij dat niet kan en mag nadoen, in verband met zijn operatie aan zijn hart. Ook de jongens hebben deze, voor nomaden lekkernij, op vriendelijke wijze kunnenweerstaan. het vereist nogal wat behendigheid om de goede vleesresten van het bot te halen. Piet helpt Marco en Stijn daarbij, die op de tweede rang zitten, en voert ze bij tijd en wijlen de mooie stukken. Ze voelden zich net twee jonge spreeuwen. Het feestmaal werd overvloedig begeleid met wodka, ingeschonken door Mischka. Inmiddels waren wij niet de enige in de tent, en was de familie uitgebreid tot een man of 20. Nadat wij klaar waren wereden de schalen met afgekloven botten aan de familieleden gegeven, die likkebaardend zaten te wachten. Met minitieuze nauwkeurigheid, werden de botten van de laatste restjes ontdaan. Wij voelden ons enigszins gegeneerd door het tafereel, maar de familie maalden er zelf niet om. Ze genoten zichtbaar van de restanten.

Na het feestmaal, gaat de dagelijkse routine gewoon door. De paarden worden gemolken, de melk wordt gekarnd en een deel ervan dient als grondstof voor de bereiding van zelfgemaakte wodka. Piet kan het niet laten en helpt met het karnen van de melk. Dat lukt hem maar even, want Mischka grijpt direct in; dat is geen werk voor een familiehoofd. Het viel ons op dat Mischka zijn overhemd verkeerd had dichtgeknoopt en dat voeten pikzwart waren. De volgende dag constateerden wij dat hij weer zijn overhemd verkeerd had dichtgeknoopt op dezelfde wijze. Het drongtot ons door dat hij met kleren en al naar bed was gegaan, zonder zich te wassen. Dat blijkt een gewoonte te zijn bij nomaden, die zich maximaal 1 keer per week wassen.

Om een uur of negen hebben wij afscheid genomen, in onze tent wat spelletjes gedaan, een afzakkertje genomen en vroeg naar bed gegaan. De bedden waren op ons verzoek nu een stuk comfortabeler opgemaakt met onderlakens en extra dekens. Aangezien we een koude nacht zouden krijgen hebben wij de kachel volgepropt me hout, warme pyama's aangedaan en maar hopen dat wij kunnen slapen.