Om 7 uur opgestaan, waarschijnlijk voor de laatse keer douchen en scheren, koffers ingepakt. Met enige weemoed nemen wij afscheid van onze gertent. Het is toch weer verbazingwekend hoe snel een mens zich aanpast en zich thuis gaat voelen, net als in de treincoupe. Marco wil graag als laatste de boel nalopen en afsluiten. Een gewoonte die hij heeft overgehouden aan zijn periode in de Pyreneeen. Zo krijgt ieder in de loop van deze reis op ongedwongen zijn taak.

Na een goed ontbijt komen Adila en Mogey keurig op tijd om ons op te halen voor de transfer naar Ulaan Bataar vanwaar de Groene Route vertrekt. Tot onze grote verbazing (en die van Mogey zelf) blijkt Mogey onze chaufeur te zijn de komende dagen. Onze nieuwe gids heet ook Mogey, een meisje van 27 jaar, die wij meteen omdopen tot Anna, om verwarring te voorkomen.

De eerste bestemming in de Groene Route is Oygi Nuur, een gerkamp gelegen aan het Oygi meer. Als we de buitenwijken van Ulaan Baatar verlaten, komen we langaam maar zeker in een landschap, dat zich kenmerkt enrome grasvlaktes, met hier en daar wat gertenten en kuddes schapen, geiten en paarden. Na verloop van tijd eindigt de asfaltweg en moeten we via een parallel-pad dat de 'weg in aanleg' volgt onze route vervolgen. Wij waren enigszins voorbereid op een hobbelige weg, maar dit overtrof onze verwachtingen. De alternatieve route bestond slechts uit een smal onverhard zandpad, die zich bij tijd en wijlen opsplitste in meerdere alternatieven. Mogey loodst ons op meesterlijke wijze langs alle grote hobbels en kuilen.

Het landschap wordt steeds uitgestrekter en het aantal kuddes neemt af, maar de grootte neemt toe. Marco maakt een schatting; 1,2, 10 eh ..eh.. heel veel. Wij denken uiteindelijk tussen de 200 en 300.

Dan hebben we geluk. Niet ver van ons vandaan, zien wij een aantal grote gieren vliegen. Mogey rijdt ons naar de plek en er blijkt een kadaver te liggen, waar zeker 20 gieren omheen zitten. Wij stappen uit en lopen erop af. Het zijn echt gigantische vogels, enorm imponerend. Wij kunnen wonderbaarlijk dichtbij komen en kunnen en paar mooie foto's maken. Even later komen we een kudde (wilde) kamelen tegen. Wel vreemd om deze beesten hier te zien lopen. Terwijl wij foto,s maken, zien wij een auto voorbij rijden met een dode wolf vastgebonden op zijn achterklep. De wolf is de aartsvijand van de nomaden en daar mag ook gewoon op gejaagd worden. Het is zelfs zo dat er een beloning opstaat van 60.000 Togrok of een schaap.

De weg wordt er niet beter op en het begint steeds meer door te dringen dat de komende 250 kilometer uit dit soort zandwegen zal bestaan, vol kuilen en hobbels. Dat wordt een zware rit.

Onderweg lunchen we bij een restaurantje in de midle of nowhere. Het plaatje doet sterk denken het vroegere Wilde Westen van Amerika. Eindeloze vlaktes met bergen in de verte en dan zomaar ineens een klein benzinepompje met eetgelegeheid. Het eten is wonder boven wonder goed te noemen en genieten van de omgeving. Marco doet nog een poging het toilet te bezoeken, maar komt totaal geshockeerd terug en houdt spontaan zijn behoefte op.

Onderweg zien we nog steppegazelles, een vosje, kraanvogels, gieren en diverse roofvogels. Het wordt een lange tocht, maar genieten wel van de natuur. Net voordat het donker wordt bereiken we ons gerkamp, gelegen aan het meer. We maken nog net de ondergaande zon mee. Een schitterend uitzicht. Onze bagage wordt meteen naar onze ger gebracht en kunnen over een uurtje aan tafel. We steken de kachel gelijk aan, want het is koud als de zon weg is.

In restaurant worden we op een heel vervelende manier onthaald door een groep dronken Russen, die in 2 jaar de wereld.rond wilen reizen op een squad. Gelukkig weten de begeleidende gids en chauffeur de Russen in tomen. Als 'goedmakertje' komt de Mongoolse gids bij ons aan tafel een typisch Mongools nomaden lied zingen. Heel indrukwekkend en mooi. Wat een stemgeluid, daar kan menig tenor jaloers op zijn. Uiteindelijk worden de vervelendste Russen door hun vrienden de deur uitgewerkt en kunnen wij rustig eten.

'Thuis' in onze ger doen we nog een aantal spelletjes. Als wij buiten onze tandenpoetsen zien wij de prachtige sterrenhemel. Zoiets hadden we nog nooit gezien, zelfs Marco niet in de Pyreneeen. Moe maar voldaan stappen we in ons bed in, vol verwachting wat de volgende dag ons zal brengen.