Dag 22 De Verboden Stad

Omdat wij deze dag wel op 3 manieren wilden besteden, zijn wij vroeg opgestaan. De koffers hadden we de vorige avond al grotendeels ingepakt, zodat daar geen tijd mee verloren zou gaan. Bij de luxe-broodjes-winkel hebben we weer de heerlijkste broodjes uitgezocht en daarbij een flinke bak koffie gedronken. Marco en Stijn wilden nog heel graag een keer naar de Silk and Pearl Market. Marco wilde daar nog een paar broeken kopen en Stijn had nog wat verrassingen voor Paola in zijn hoofd. Dus gingen wij met de metro naar de Silkmarket, maar toen bleek dat wij voor niets zo vroeg waren opgestaan, de zaak ging pas om half tien open en dus moesten wij meer dan een half uur wachten. Toen de winkel zijn deuren opende zijn Eimert en Marco naar de broekenafdeling gegaan en Stijn en Piet naar de damesafdeling. Piet vond het wel bijzonder flink van Stijn dat hij kleren durfde te kopen voor Paola. Piet heeft zich daar niet aan gewaagd. Om 11.00 uur troffen de tweetallen elkaar weer bij de hoofdingang en toen bleek dat Marco en Eimert niet tot overeenstemming waren gekomen m.b.t. de prijs voor de broeken, maar dat Stijn zeer gelukkig was met de aankoop van een bijzondere jas, een jurk en een paar leren laarzen voor Paola.

Met de metro naar het hotel, daar de aankopenin de kamers gelegd en weer vertrokken naar De Verboden Stad. De Verboden Stad ligt midden in Beijing en vormt reeds eeuwen de residentie van de Chinese heersers. Momenteel heeft het de functie van een museum.

Het geheel beslaat een oppervlakte van 720.000 m2 met 800 gebouwen met daarin 9900 kamers. Het grootste deel daarvan stamt uit het begin van de 17e eeuw, hoewel enkele van de oudste delen reeds in de 15e eeuw gebouwd werden. Door de plunderingen van de Mongolen, door branden en aardbevingen zijn de oudste gebouwen echter grotendeels vernield. Het zal duidelijk zijn dateen bezoek van een dag hieraan slechts zeer fragmentarisch kan zijn. Aan het eind van de dag bleek echter dat zelfs zo'n 'bliksembezoek' een onvergetelijke indruk kan achterlaten. Die indruk heeft dan vooral betrekking op de uitgestrektheid van het geheel en de schitterende collecties porselein, aardewerk, brons en wat al niet meer.

Aan het eind van de middag zijn wij richting het hotelvertrokken en hebben ons daar opgefrist. In een van de reisgidsen werd een restaurant aangeprezen dat toevallig in de buurt van ons hotel lag en dat leek ons voor de laatste avond een uitstekende oplossing te zijn. Maar ook deze keer bleek dat wij ons vergist hadden in de schaal van de plattegrond. Beijing is namelijk zo groot en het kaartje is zo klein dat wij voortdurend te vroeg afslaan en dan in volkomen onbedoelde straten of wijken terecht komen. Gezien de beperkte tijd,hebben we toen maar een restaurant genomen dat vlakbij het hotel lag en daar hebben wij werkelijk vorstelijk gegeten.

Omdat Piet nogal wat Chinees geld had overgehouden, wilde hij dat in het hotel wisselen voor euro's, maar dat ging mooi niet door. Van euro naar yuan doen ze graag!!! Wij zijn toen met ons vieren nog even naar een pinautomaat gegaan waar je ook geld kon storten, maar met de pinpas van ons wilde dat niet lukken. We konden in dit geval ons geld dus met geen mogelijkheid kwijt. Toen wij de hal van de bank verlieten, het was inmiddels een uur of tien, werden wij benaderd door twee riksja-mannetjes die ons duidelijk maakten dat zij wel een oplossing wisten voor de overtollige yuans. Hoewel in eerste instantie gelokt werden met termen als: 'Mister, lookie, lookie', werden de termen en gebaren steeds platvloerser.

Iets later bleek dat Marco de beide mannenzeer goed had geobserveerd en speelde hij de scene nogmaals na. Nou, 'de vieze man' vanWim vanKooten was er een kleine jongen bij. Wij hadden behoorlijk de slappe lach. Stijn riep dan tussendoor een keer '36' en als wij dan vroegen waar dat dan weer op slaat dan zei hij: 'Dat vind ik zo'n leuk getal'.

'Thuis' nog wat gerommeld met de koffers en rugzakken, een spelletje gedaan en een bacteriëndodend drankje genomen. De volgende morgen zou de wekker om zes aflopen.