Dag 23 De terugreis

Dag 23 De terugreis

Om zes uur liep de wekker af en al snel bleek dat Eimert maar matig had geslapen. Zijn toerbeurt bij Piet op de kamer was blijkbaar weer geen succes geweest. De theorie van Marco dat het aan het karma van Piet of van Eimert zou kunnen liggen, ging er bij Eimert niet in. Volgens hem lag het gewoon aan het gesnurk van Piet.

Om klokslag 7 uur stonden wij toch weer fris en fruitig ( nou ja ...) in de lobby van het hotel en konden wij even later in de auto stappen die January, onze contactpersoon van Tiara Tours) had geregeld. Het was dezelfde chauffeur die ons naar de Muur had gereden. Het was vandaag de dag van de even nummerborden en dat werd intensief gecontroleerd ook. Langs de route naar het vliegveld stond zeker om de 500 meter een politie-auto. Tot nu toe wordt deze maatregel gehandhaafd, de ene dag de nummerborden die op een oneven cijfer eindigen en de andere dag die met een even cijfer aan het eind.

De reis verliep zeer voorspoedig en wij stonden om 7.30 uur op het vliegveld. Het inchecken en afleveren van de bagage was een fluitje van een cent en daarna konden wij zoeken naar een restaurantje waar wij het ontbijt konden nuttigen. Dat was geen probleem, het was nog zeer rustig, en om 8.00 zaten wij aan een heerlijk Engels ontbijt met 'ham and eggs and toast'. Ook hier konden wij weer constateren dat arbeid in China wel zeer goedkoop moet zijn en dat nietsdoen uit den boze is. Hoewel alles, volgens onze waarneming, brandschoon was, werd er door enkele meisjes driftig geveegd en gepoetst tot alles blonk als een spiegel.

De boarding was gepland om 10 uur, maar dat liep behoorlijkuit. Tenslotte vertrok het vliegtuig, een Airbus 330 van Air Berlin, bijna een uur te laat. Wij hadden 4 plaatsen naast elkaar en keken met enige jaloezie naar medepassagiers die geen buurman of buurvrouw hadden. De reden daarvan was dat het vliegtuig niet helemaal volgeboekt was. Als je 10 uur in een vliegtuig moet zitten dan is iedere extra ruimte welkom.

Wij hebben de tijd doorgebracht met wat kletsen met medepassagiers, spelletjes Yatzee waarbij de dobbelstenen in de deksel van het spel werden doorgegeven, wat lezen, t.v.-kijkenen slapen. In dit verband was het dus zo dat de tijd letterlijk en figuurlijk omvloog.

Zowel het uitchecken als het ophalen van de bagage in Düsseldorf verliep gesmeerd. Het was nog wel even spannend of Bas op tijd zou zijn, maar hem kennende twijfelden wij daar eigenlijk niet aan. Toen wij richting uitgang liepen, zagen wijBas al in een flits, toen de schuifdeuren even open en dicht gingen. Wat wij echter niet zagen was dat de hele familie aanwezig was om ons welkom te heten. Cynthia en Bas en Marijn en de 'kleintjes' Koen en Mijs en Marijke en Paola. Wat een fantastische verrassing was dat !!! Het geknuffel en gezoen was niet van de lucht.Iedereen stapte in de juiste auto en vertrok naar de bestemming Oosterbeek of Deventer. Daar hebben we Stijn en Paola in het centrum van Deventer afgezet en zijn Marco, Piet en Marijke naar de Krommeakker gereden, waar Marco overgestapt is in zijn auto.

Einde vakantie, einde aanruim drieonvergetelijke weken die gekenmerkt werden door verbazing over en bewondering voor andere culturen. Wat dat betreft zijn de indrukken die wij hebben opgedaan in de periode die wij in Mongolië hebben doorgebracht het zuiverst. Een mening opbouwen over het leven van stadsmensen op basis van een verblijf van enkele dagen zal zondermeer zeer subjectief zijn.

Wij hebben onszelf regelmatig betrapt op het hanteren van een gedachtengang die zeer Westers is. Altijd maar weer kijken door die Westerse bril: hoe kan het sneller, beter, economischer?? Een mooi voorbeeld daarvan was de fabriek van gertenten waar 34 mensen werkten met een minimum aan gereedschappen. In onze gedachten waren wij gezamenlijk al aan het piekeren over de automatisering van dit fabriekje, maar constateerden na verloop van tijd dat arbeid daar nauwelijks iets kost en dat deze manier van werken helemaal zo gek nog niet is onder de huidige omstandigheden.

Dag 22 De Verboden Stad

Dag 22 De Verboden Stad

Omdat wij deze dag wel op 3 manieren wilden besteden, zijn wij vroeg opgestaan. De koffers hadden we de vorige avond al grotendeels ingepakt, zodat daar geen tijd mee verloren zou gaan. Bij de luxe-broodjes-winkel hebben we weer de heerlijkste broodjes uitgezocht en daarbij een flinke bak koffie gedronken. Marco en Stijn wilden nog heel graag een keer naar de Silk and Pearl Market. Marco wilde daar nog een paar broeken kopen en Stijn had nog wat verrassingen voor Paola in zijn hoofd. Dus gingen wij met de metro naar de Silkmarket, maar toen bleek dat wij voor niets zo vroeg waren opgestaan, de zaak ging pas om half tien open en dus moesten wij meer dan een half uur wachten. Toen de winkel zijn deuren opende zijn Eimert en Marco naar de broekenafdeling gegaan en Stijn en Piet naar de damesafdeling. Piet vond het wel bijzonder flink van Stijn dat hij kleren durfde te kopen voor Paola. Piet heeft zich daar niet aan gewaagd. Om 11.00 uur troffen de tweetallen elkaar weer bij de hoofdingang en toen bleek dat Marco en Eimert niet tot overeenstemming waren gekomen m.b.t. de prijs voor de broeken, maar dat Stijn zeer gelukkig was met de aankoop van een bijzondere jas, een jurk en een paar leren laarzen voor Paola.

Met de metro naar het hotel, daar de aankopenin de kamers gelegd en weer vertrokken naar De Verboden Stad. De Verboden Stad ligt midden in Beijing en vormt reeds eeuwen de residentie van de Chinese heersers. Momenteel heeft het de functie van een museum.

Het geheel beslaat een oppervlakte van 720.000 m2 met 800 gebouwen met daarin 9900 kamers. Het grootste deel daarvan stamt uit het begin van de 17e eeuw, hoewel enkele van de oudste delen reeds in de 15e eeuw gebouwd werden. Door de plunderingen van de Mongolen, door branden en aardbevingen zijn de oudste gebouwen echter grotendeels vernield. Het zal duidelijk zijn dateen bezoek van een dag hieraan slechts zeer fragmentarisch kan zijn. Aan het eind van de dag bleek echter dat zelfs zo'n 'bliksembezoek' een onvergetelijke indruk kan achterlaten. Die indruk heeft dan vooral betrekking op de uitgestrektheid van het geheel en de schitterende collecties porselein, aardewerk, brons en wat al niet meer.

Aan het eind van de middag zijn wij richting het hotelvertrokken en hebben ons daar opgefrist. In een van de reisgidsen werd een restaurant aangeprezen dat toevallig in de buurt van ons hotel lag en dat leek ons voor de laatste avond een uitstekende oplossing te zijn. Maar ook deze keer bleek dat wij ons vergist hadden in de schaal van de plattegrond. Beijing is namelijk zo groot en het kaartje is zo klein dat wij voortdurend te vroeg afslaan en dan in volkomen onbedoelde straten of wijken terecht komen. Gezien de beperkte tijd,hebben we toen maar een restaurant genomen dat vlakbij het hotel lag en daar hebben wij werkelijk vorstelijk gegeten.

Omdat Piet nogal wat Chinees geld had overgehouden, wilde hij dat in het hotel wisselen voor euro's, maar dat ging mooi niet door. Van euro naar yuan doen ze graag!!! Wij zijn toen met ons vieren nog even naar een pinautomaat gegaan waar je ook geld kon storten, maar met de pinpas van ons wilde dat niet lukken. We konden in dit geval ons geld dus met geen mogelijkheid kwijt. Toen wij de hal van de bank verlieten, het was inmiddels een uur of tien, werden wij benaderd door twee riksja-mannetjes die ons duidelijk maakten dat zij wel een oplossing wisten voor de overtollige yuans. Hoewel in eerste instantie gelokt werden met termen als: 'Mister, lookie, lookie', werden de termen en gebaren steeds platvloerser.

Iets later bleek dat Marco de beide mannenzeer goed had geobserveerd en speelde hij de scene nogmaals na. Nou, 'de vieze man' vanWim vanKooten was er een kleine jongen bij. Wij hadden behoorlijk de slappe lach. Stijn riep dan tussendoor een keer '36' en als wij dan vroegen waar dat dan weer op slaat dan zei hij: 'Dat vind ik zo'n leuk getal'.

'Thuis' nog wat gerommeld met de koffers en rugzakken, een spelletje gedaan en een bacteriëndodend drankje genomen. De volgende morgen zou de wekker om zes aflopen.

Dag 21 Grote inkoopdag

Dag 21 grote inkoopdag

Vandaag hebben wij ons voorgenomen om groots inkopen te doen bij de Silk en Pearl Market. De dag begint met regen, maar het klaart gelukkig snel op. Het voordeel van regen in Beijing is dat de smog daarna weg is, en je eindelijk de blauwe lucht en wolken kunt zien.

De markt overtrof onze verwachtingen, voorzover wij verwachtingen hadden. Direct vanuit de metro stap jein de overdekte markt die vier verdiepingen beslaat. Lange smalle gangpaden met aan beide kanten kleine winkeltjes, met voornamelijk engelssprekende meisjes die hun waren op een indringende wijze aanprijzen, waarbij lichamelijk contact niet uitblijft. Rustig winkelen is er niet bij, want iedere beweging en iedere blik wordt feilloos geregistreerd en omgezet in aanlokkelijke aanbiedingen. Het is wel even wennen, maar de eerste aankoop van Piet waren vijf boxershorts van 'Bjorn Borg'. Daarvoor moest hij wel zijn onderhandelingskwaliteiten aanboren en voor degene die Piet een beetje kennen, is dat niet zijn sterkste kant. Gelukkig waren zijn zonen erbij, die hem een handje hielpen. Uiteindelijk kwam Pietop een redelijke prijs van 75 RMB. Na de onderhandelingen paaien de dames de kopers met opmerkingen als: je bent 'tough' of je bent een goede onderhandelaar. Wij realiseren ons terdege dat er geen tourist hier iets koopt dat nadelig is voor de verkoopsters en ook dat er geen originele merken in het hele gebouw te vinden zijn. Toch is het een prettige belevenis om het spel van loven en bieden een keer mee te maken,er is namelijk geen sprake van agressie of irritatie, wel van humor. Aan het van de dag komen we bepakt en bezakt bij het hotel aan, met een tevreden gevoel.

's Avonds zijn wij op zoek gegaan naar het restaurant waar wij al eerder een paar dagen geleden een biertje op het terras hebben gedronken. Dat ging niet zonder slag of stoot. Uiteindelijk met hulp van een paar omstanders hebben wij de taxichauffeur duidelijk kunnen maken waar wij naar toe wilden. Omdat de zoektocht nog al lang had geduurt, kwamen we laat bij het restaurant aan. Het leek al dicht, maar de eigenaar herkende ons en bestelde gelijk 4 bier. Wij gaven aan ook te willen eten en kregen gelukkig nog een menukaart. De menukaart was nu echt onleesbaar, alleen Chinees! Met wat gebaren en het aanwijzen van gerechten bij de andere eters hebben wij onze bestelling gedaan. Marco moest daarvoor wel een vogelstjesdans doen om aan te geven dat hij iets met kip wilde. Piet heeft op zijn knieen knorrend rondgekropen, om aan te geven dat hij iets met varkensvlees wilde. Eimert maakte met gebaren duidelijk dat er aan hetachterwerk van Knor wel wat schijfjes vlees af konden. Vol goede moed wachtten wij op de bestelde gerechten. Dat moest toch wel duidelijk zijn dachten wij.

Niets was minder waar. De gerechten die vervolgens op tafel kwamen, hadden volgens ons geen enkele relatie met de opgevoerde toneelstukjes. Alleen de kip van Marco was herkenbaar, hij heeft zijn roeping als toneelspeler blijkbaar gemist. Om de gastheer niet te beledigen hebben wij onze bordjes keurig leeggeten, op een gerecht na, dat ondefinieerbaar en echt niet te pruimen was. De totale rekening bedroeg 11 euro, inclusief drank, een matsprijsje.

Op weg naar huis zijn wij door de uitgaanstraat van Beijing gelopen en hebben daar in een soort loungecafe een heerlijk kopje koffie gedronken. De taxiritnaar ons hotel verliep zonder problemen. Op tijd naar bed, want morgen willen wijvroeg op, om op tijd bij de Verboden Stad te zijn.

Dag 20 bezoek aan de Muur

Dag 20 bezoek aan de Muur

Het enige dat wij in Beijing via Tiara Tours geboekt hadden was een transfer naar een minder touristisch stuk van de Chinese Muur. 's Ochtends vroeg kwam een chauffeur ons ophalen bij het hotel voor de rit naar de Muur. Tot onze verrassing was onze contactvrouw January ook van de partij. Zij is een wandelende engelssprekende computer, die braaf haar verhaaltjes afdraait. Luitsteren of inspelen op veranderingen is niet haar sterkste kant. Wij hebben haar proberen duidelijk te maken dat wij zelf een restaurant voor de lunch willen kiezen, na het bezoek aan de Muur. Aangezien de chauffeur echt geen woord Engels spreekt, moest hij goede instructies krijgen.

January had ons al gewaarschuwd dat het een fikse klim zou worden en bij aankomst bij de Muur hebben wij zelf ook die inschatting gemaakt en tickets gekocht voor de gondelbaan. Op weg naar de gondel werden wij lastig gevallen door de verkopers van allerlei souvenirwinkeltjes. Het kwam toch wel erg touristisch over. De gondelbleek een goede keus te zijn, want het pad naar de Muur liep behoorlijk steil en hethoogteverschil was ook niet misselijk.

Bovenaangekomen zie je gelijk hoe imposant dit bouwwerk is. Hoe hebben ze in hemelsnaam al die stenen bovengekregen? De muur loopt precies over de bergtoppen heen en kronkelt als een slang door het bergachtige landschap. Het stuk Muur waar wij over lopen isgerestaureerd en goed begaanbaar. Achteraf hebben wij ook nog de juiste gondel genomen, omdat wijrelatief weining hoeven te klimmen om de Muur op het volgende punt te verlaten. Onderweg komen we regelmatig hardzwetende diklijvige westerlingen tegen, die zich van deze tocht waarschijnlijk iets anders hadden voorgesteld.

Ondanks dat het een nationale feestdag was, viel de drukte ons erg mee. Na een uur of 2 klauteren en wandelen verlaten wij weer de Muur en moeten opnieuw een keuze maken: met de gondel, te voet of met de rodelbaan. Democratisch werd het laatste besloten, ook al had Piet hier zijn bedenkingen bij. Maar hij hield zich dapper en overwon zijn hoogtevrees.

Beneden gekomen wachtte de chauffeur ons keurig op en gingen wij op weg naar een restaurant om te lunchen. Dat bleek lastiger dan het lijkt. Op de heenweg hadden wij een leuk retaurant aan een riviertje gezien en dat konden wij hem met geen mogelijkheid duidelijk maken. Ook de tussenkomst van January per telefoon bracht geen oplossing. Uiteindelijk hebben we het zelf kunnen vinden. Het restaurantje bleek een combinatie tussen een visvijver en eetgelegenheid, waar de zelf gevangen vis direct klaargemaakt werd. Helaas hadden we daar te weining tijd voor, maar de vingers van Piet jeukten al. De menukaart was zeer raadselachtig en we hebben met enig gokwerk onze gerechten besteld. Toen de gerechten op tafel gezet werden bleek dat Stijn een verkeerd gerecht voorgeschoteld had gekregen, tot grote hilariteit van de bediening. Later kreeg hij alsnog zijn visje, een enorme zalmforel in folie. Piet kreeg een enorme schaal kip met noten in saus. Toen Piet bijna klaar was en nog wat restjes uit de saus aan vissen was, kwam hij nog een verrassing tegen. Hij dacht nog een lekker stukje vlees te vinden, maar het bleek de kop en een paar pootjes van de kip te zijn. Je had zijn gezicht moeten zien. Gelukkig is het op de foto gezet.

Bij terugkomst bij het hotel gaan Marco en Stijn op zoek naar mooie architectonische gebouwen en duiken Eimert en Piet een groot modern warenhuis in.

Dag 19 Beijing dag 2

Dag 19 Beijing dag 2

Wij hadden afgesproken geen wekker te zetten en te genieten van onze nachtrust. De bedden lagen heerlijk en de dekbedden waren zeer ruim bemeten. Eimert heeft wel last gehad van het gesnurk van Piet, maar heeft toch redelijk kunnen slapen. De gevolgen van onze hete maaltijd werden die ochtend wel duidelijk. Iedereen kwam jodelend van het toilet. We willen er niet teveel aandacht aan besteden, maar hebben een nieuw woord geintroduceerd: 'schranus'.

Aan de overkant van het hotel nuttigen wij ons ontbijt in een luxe broodjeszaak. Er is een keur aan luxe broodjes, zowel zoet als hartig, en daar maken wij dan ook driftig gebruik van. Het doet absoluut niet Chinees aan, maar de winkel staat echt vol met Chinezen. Het is zelfs zo druk dat ze bij toerbeurt binnen worden gelaten.

Wij hebben besloten om deze dag fietsen te huren en zo een deel van Beijing te verkennen. Wat een feest om Beijing te fietsen. Het deel van de weg dat voor fietsers is gereserveerd zeker 6 meter breed en geen auto, behalve de stadsbussen, waagt zich erop.Tijdens het fietsen ervaren wij het verkeer als een verademing. Iedereen houdt zich aan de regels en stopt voor een stoplicht, waar het uiteindelijk ook voor bedoeld is. De kruispunten zijn zo groot als een voetbalvelden. Dat maakt het enigszins onoverzichtelijk, maar op iedere hoek staat een verkeersregelaar met een vlag om je te begeleiden. Wij fietsen langs de verboden stad en bezoeken als eerste de voormalige keizerlijke tuinen in het Beihaipark. Aangezien het zondag is, is het een drukte van belang. Maar ook hier weer merken we daar weinig van. Dat heeft ook voor een belangrijk deel te maken met de schaalgrootte waarmee (toen al) alles is opgezet. Er heerste een gemoedelijke sfeer, met veel stelletjes en romantische bootjes op het meer. Er wordt in diverse kapelletjes muziek gemaakt door de wat oudere bevolking. De oudere bezoekers zingen en dansen mee. Wij denken dat het muziek is uit de oude communistische periode.

Na verloop van tijd kregen wij in de gaten dat wij zelf een bezienswaardigheid waren. Dat klinkt ongeloofwaardig in een wereldstad als Beijing na de Olympische spelen, maar het is de werkelijkheid. Zeker Piet had aan de lopende band aanspraak en heeft menig hand van oudere vrouwen geschud. Piet geeft aan dat ze vanzelf op hem af komen, maar de jongens weten wel beter! Ook Eimert, Marco en Stijn hebben veel bekijks en moeten regelmatig met de jeugdige meisjes op de foto. De mensen zijn zo hartelijk en voorkomend, dat wij er af en toe verlegen van worden. Het park is prachtig opgezet en stamt al uit de 17 e eeuw toen het nog een lusthof voor de keizerlijke familie was. Wij genieten van de uitzichten en de tuinen. Een deel van het meer is begroeid met de welbekend loutusbloemen. Heel bijzonder, om dat zo te zien.

Wij vervolgen onze fietstocht richting het paleis van ene prins Gong, uit de 17e eeuw, dat midden in een Hutong ligt. Daarvoor drinken we eerst nog een lekker biertje, zomaar ergens midden in een Hutong nabij het paleis. Wij worden wederom alleraardigst ontvangen door een vriendelijke Engelssprekende dame. Eigenlijk wilden we buiten op het terrasje zitten, maar daar was geen plaats meer voor, want daar zat een hele Chinese familie lekker thee te drinken. Binnen no time stond de hele familie op om voor ons plaats te maken, ze gingen toch net aan tafel, zeiden ze. Wij voelden ons erg opgelaten, maar konden niet op tegen deze vriendelijkheid. We werden zelfs nog op de foto gezet.

Het bezoek aan het paleis van prins Gong was een unieke ervaring. Midden in een Hutong treed je een compleet andere wereld binnen. Een wereld die wij niet hadden verwacht. De man moet wel schatrijk geweest zijn, want het was werkelijk waar een enorm paleis met een eindeloos aantal gebouwen, binnenplaatsenen prachtige tuinen. En dat midden in de stad.

's Avonds hebben wij de fietsen teruggebracht en heeft Eimert geprobeerd op de computer van de fietsverhuurder een aantal foto's te uploaden. In China zijn alle computers in de internetcafe beveiligd en zijn de USB poorten niet beschikbaar. Deze alleraardigste jongeman bood ons aan te helpen. Helaas wilde de internetverbinding niet meewerken en hebben we maar een paar foto's op de site kunnen zetten.

Aan de overkant hebben wij ons tegoed gedaan aan MC Donalds. Niet bijzonder creatief, maar het 'vulde' wel. Voor Piet was het zelfs de eerste keer.

Dag 18 Aankomst Beijing

Dag 18 Aankomst Beijing

Het eerste deel van China ging tijdens onze nachtrust geheel aan ons voorbij. Piet was zoals gewoonlijk als eerste wakker en meldde dat de aanblik van het landschap inmiddels volledig veranderd was. De dorre droge vlaktes hadden wij achtergelaten en maakten plaats voor groene heuvelachtige gebieden, waar elke beschikbare ruimte was benut voor cultuurgrond. Voor het eerst zagen wij maisvelden, rijstvelden, zonnebloemen en enorme velden met allerlei soorten kool. Wat ook opviel was de aanplant van jonge bomen langs de spoorlijn. Ook de bouw van de huizen was wezenlijk anders dan in Mongolie. Weliswaar klein, maar over het algemeen goed onderhouden en met veel minder rotzooi eromheen.

Zo'n 100 kilometer voor Beijing begon een bergachtig landschap, wat betekende dat de trein langs berghellingen en door tunnels moest rijden. De trein volgde zonder moeite de slingerende rivier in de diepte, langs de steile berghellingen, alsof wij in een modelspoortreintje reden. Dat leverde idyllische plaatsjes op.

Precies op tijd reden wij het imposante station van Beijing binnen en zagen onmiddelijk onze contactpersoon staan van Tiara Tours. Een Chinees meisje van een jaar of 20 die, je houdt het niet voor mogelijk, de naam January draagt. Ze bracht ons naar het busjes en begeleidde ons naar het Hademen hotel. Het hotel blijkt redelijk in het centrum te liggen, nabij de metro. Het is een schitterend hotel met ruime kamers en goede bedden. Dat wordt lekker slapen! Doordat Piet de neiging heeft 'af en toe' te snurken en Eimert eindelijk aaneen goede nachtrust toe is, hebben de jongensbesloten om bij toerbeurt te wisselen, om zo de ellende te verdelen.

Na ons opgefrist te hebben, besluiten we om alvast de omgeving wat te verkennen. Wat ons als eerste opvalt is het verkeer. Wij zitten midden in de stad, met heel veel verkeer, maar hebben nog geen toeter gehoord. Dat was in Ulaan Baatar wel anders. Bovendien zijn alle straten en stoepen brandschoon, evenals de auto's. Alle brommers en scooters hebben een electrische aandrijving. Wel erg schoon, maar je hoort ze alleen niet aankomen. Dus continue goed om je heen kijken.

Terwijl Marco en Stijn zich nog aan het opfrissen zijn, gaan Piet en Eimert pinnen en een cardreader kopen. Eimert duikt een electronicawinkel in en probeert uit te leggen wat hij wil. Na drie medewerkers gesproken te hebben, wordt een klant ingeschakeld, die redelijk Engels spreekt. Tegen de tijd dat ze weten wat Eimert wil hebben, hebben zich inmiddels 10 mensen rond hem verzameld. Uiteindelijk lukt het hem de cardreader te kopen, maar je moet niet vragen hoe. Eerst betalen, dan krijg je een soort voucher, dan weer terug naar de verkoper, die uiteindelijk het artikel na aftekening meegeeft. Ook hier wederom de conclusie dat het niet echt efficient overkomt.

Wij pakken de metro om in het centrum een restaurant te zoeken. Ook de metro wekte onze verbazing. Wat een discipline. Iedereen wacht keurig in een rijtje voordat hij/zij naar binnen mag, zonder mokken of zeuren. Niemand kruipt voor, echt heel bijzonder. Ook hier is alles tadeloos schoon en zien wij overal personeel, die allemaal heel behulpzaam zijn.

Wij gaan eten bij een willekeurig restaurant, waar Marco en Eimert het initiatief nemen voor de bestelling. Gelukkig hebben ze een Engelse kaart, wat de keuzes een stuk makkelijker maakt. Alhoewel makkelijk, wij denken dat er wel honderd gerechten op stonden, met de vreemdste samenstellingen. Marco en Eimert bestellen een aantal gerechten met ingredienten die ons enigszins bekend voorkomen. Aangezien we niet weten hoe groot de porties zijn, nemen we het zekere voor het onzekere en bestellen wat extra's. dat hebben we geweten. De hele tafel stond vol met de volgende gerechten: 2 porties grote garnalen, een portie tofu, een portie pikant rundvlees, 2 verschillende porties boontjes, een grote schaal met gebakken paling, een grote schaal met gefrituurde inktvis en vier kommetjes rijst. Waar we geen rekening mee hadden gehouden was dat alle gerechten pittig tot zeer pittig waren. De rode pepers waren behoorlijk vertegenwoordigd en onze magen en slokdarmen werden behoorlijk op de proef gesteld. Alleen Piet had natuurlijk weer nergens last van, zei hij althans. Het eten was natuurlijk veel te veel en dat was een deel van de andere bezoekers ook alopgevallen. Toen het geworstel met de stokjes begon, hadden we zeker alle aandacht vande overige gasten, die allen Chinees waren.Met veel pijn en moeite hebben wetoch wat binnen gekregen en aardig ons best gedaan. Het was pittig, maar wel erg lekker.Eimert kreeg al last van zijn slokdarm omdat hij per ongeluk een paar pepertjes naar binnen heeft gewerkt. Hij deed tevens de voorspelling dat deze maaltijd niet ongestraft voorbij zou gaan. Met drinken erbij was het nog geen 28 euro.

Dag 17 treinreis Beijing

Dag 17 treinreis Beijing

Om 6.00 opgestaan, bagage gepakt en vol verwachting richting het ontbijt in de eetzaal. Daar aangekomen bleek niets klaar te staan en hadden ze niet gerekend op ons vroege vertrek. Bovendien was men niet echt bereid ons verder te helpen.Na veel mopperen kregen we een mandje met droge broodjes en wat warm water voor thee of oploskoffie. Niet echt een ontbijt een luxe hotel waardig en geen enkel excuus van het hotel. Wij hebben sowieso ervaren dat in Mongoliehet begrip gastvrijheid anders geinterpreteerd wordt dan bij ons. Dat gold echter niet voor de nomaden.

Mogey bracht ons naar het station en Anna loodste ons naar de juiste wagon en coupe. De trein kwam keurig op tijd. De coupe van deze trein was beduidend luxer ingericht als de Russische. De indeling was hetzelfde, echter de materialen waren beter en nieuwer. Wij installeerden ons als geroutineerde reizigers, met ons maken ze de kachel niet meer aan. Wat ons ook op viel was het reizigerspubliek dat hoofdzakelijk uit westerlingen bestond. Dat leverde dan ook direct leuke open en spontane gesprekken op.

De trein vertrok keurig op tijd om 8.05 uur en we waren in een wat uitgelaten stemming. Wij waren toe aan een nieuwe uitdaging en kijken uit naar 5 dagen Beijing, zonder vast programma, goede bedden en heerlijk eten. De treinreis hebben wij doorgebracht met informatieverzamelen over Beijing, spelletjes en wat kletsen met de reisgenoten. Tussen de bedrijven door hadden wij ook nog tijd om te genieten van de prachtige Chinese natuur. De tijd vloog voorbij, net als de schitterende landschappen. In de restauratiewagon hebben we onder genot van wat biertjes en een brandende zon wat gegeten en gesproken met een Deens/ Australische familie. Een moeder en twee dochters, die gezamenlijk op vakantie waren.

s' Avonds om 19.30 uur arriveren wij bij de Mongoolse grens. Weer alle formaliteiten, zoals het invullen van allerlei formulieren, controleren van de coupe's, onze paspoorten ingenomen etc. De controle verliep relatief snel en na anderhalf uur krijgen wij onze paspoorten terug en gaan op weg naar de Chinese grens, waar het hele ritueel zich herhaalt. De Chinese dounabeambtenbezoeken in grote getalenonze coupe met een vriendelijke lach. Uiteindelijk hebben we er wel 7 gezien, ieder deed zijn eigen ding. Efficient leek het niet, maar dat zal de westerse bril wel zijn.

In China is het spoor breder dan in Mongolie en moet het treinstel van andere onderstellen worden voorzien. Dat gebeurt in een grote loods en zal ca 3 uur in beslag nemen. Wij besluiten in de coupe te blijven zitten om de operatie te kunnen aanschouwen. Alle wagons worden van elkaar losgekoppeld en vervolgens tegelijk hydraulisch opgevijzeld. Wel een vreemde gewaarwording, want je merkt er niets van. Vervolgens worden de 'Mongoolse' onderstellen verwijderd en worden de Chinese onderstellen er onder gereden. Dan laten ze de wagons weer zakken en klaar is kees.

Het is inmiddels midden in de nacht, als alles klaar is en de trein weer rijdt. Eimert was inmiddels al zijn bed ingedoken, want hij was kapot. Morgen rond een uur of twee zijn wij in Beijing.

Dag 16 Terugreis Ulaan Baatar

Dag 16 Terugreis Ulaan Baatar

Zeer vroeg opgestaan, voor de lange rit van ca 400 kilometer naar Ulaan Baatar. Marco en Stijn hebben goed geslapen en voelen zich alweer wat beter. Marco heeft zeker 18 uur aan een stuk door geslapen. Het rommelt nog wel een beetje, maar beiden proberen voorzichtig een ontbijt. Toen wij bepakt en bezakt klaar stonden voor de tocht, was Mogey onze chauffeur nog nergens te bekennen. Anna gaf aan dat hij bij een vriendje op bezoek was geweest. Wij hebben ervaren dat Mogey overal vrienden heeft, zelfs in meest afgelegen gebieden. Gelukkig komt hij met enigszins rode en waterige oogjes uit het toilet en geeft aan dat hij er klaar voor is. Wij hebben daar zo onze twijfels over, want volgens Anna heeft hij het behoorlijk laat gemaakt. Maar Mogey is 'hardcore' hebben wij ervaren! In de winter werkt hij voor een bedrijf dat proefboringen voor mijnwinning verricht. Dat doen ze bij temperaturen van -40 C. Hij is dan soms drie weken van huis en familie. Hij slaapt dan met een man of 20 samen in 1 gertent op de grond rondom de houtkachel om warm te blijven.

Wij waren gewend dat Mogey op de zandpaden op zeer behendige wijze alle gaten en kuilen op meesterlijke wijze wist te ontwijken. Het wekte echter onze argwaan dat hij diezelfde manoeuvres op de asfaltweg maakte. Wij hebben toen maar wat strategieen gebruikt om hem wakker te houden. Als hij op dat moment had moeten blazen, was hij er niet doorheen gekomen. Toen de zandwegen zich weer aandienden was hij gelukkig weer van de partij.

De reis verloopt redelijk soepel en wij komen mooi op tijd aan in Ulaan Baatar, waar wij naar ons prachtige Dream Hotel worden gebracht. Wij verlangen naar een lekkere warme douche, maar het wordt letterlijk een koude douche. Het warme water in het hotel werkte niet. Later blijkt dat een groot deel van de wijk geen warm water had, vanwege loodgietersproblemen? Gelukkig mochten wij gebruik maken van de warme douches beneden bij de sauna die wel werkten. Bij aankomst op onze kamers bleek de kamer van Marco en Stijn nog niet opgeruimd te zijn, het was een grote puinhoop. Toen we dit meldden, was de enige reactie: '30 minutes'.

Na een warme douche hebben Eimert en Stijn zich laten verwennen meteen uitgebreide massage. Eimert had overal spierpijn, vooral in zijn rug en nek, dus een massage kon hij wel gebruiken. Piet kon tijdens het douchen het geklets en geklats horen. Toen hij stiekum een kijkje nam achter de gordijntjes, zag hij twee dames met hun knieen op de ruggen van Eimert en Stijn zitten. Hij dacht: 'zij liever dan ik'. Na een uur kwamen Eimert en Stijn weer boven op de kamers met de mededeling: ' We are really, really, really broken'. Eimert gaf aan dat hij niet zeker wist of hij zich voor de massage beter voelde dan daarna.

's Avonds heerlijk gegeten in een Mongoolsgrilrerestaurant. Je kan zoveel eten wat je wilt en het wordt terplekke klaargemaakt door koks die meesters zijn in het hanteren van grote messen, waarmee ze het eten op de gril fijnsnijden. Vervolgens vroeg naar bed, want morgen gaat de wekker om 6 uur af en zullen wij om 7 uur met de trein vertrekken richting Beijing.