Dag 18 Aankomst Beijing

Het eerste deel van China ging tijdens onze nachtrust geheel aan ons voorbij. Piet was zoals gewoonlijk als eerste wakker en meldde dat de aanblik van het landschap inmiddels volledig veranderd was. De dorre droge vlaktes hadden wij achtergelaten en maakten plaats voor groene heuvelachtige gebieden, waar elke beschikbare ruimte was benut voor cultuurgrond. Voor het eerst zagen wij maisvelden, rijstvelden, zonnebloemen en enorme velden met allerlei soorten kool. Wat ook opviel was de aanplant van jonge bomen langs de spoorlijn. Ook de bouw van de huizen was wezenlijk anders dan in Mongolie. Weliswaar klein, maar over het algemeen goed onderhouden en met veel minder rotzooi eromheen.

Zo'n 100 kilometer voor Beijing begon een bergachtig landschap, wat betekende dat de trein langs berghellingen en door tunnels moest rijden. De trein volgde zonder moeite de slingerende rivier in de diepte, langs de steile berghellingen, alsof wij in een modelspoortreintje reden. Dat leverde idyllische plaatsjes op.

Precies op tijd reden wij het imposante station van Beijing binnen en zagen onmiddelijk onze contactpersoon staan van Tiara Tours. Een Chinees meisje van een jaar of 20 die, je houdt het niet voor mogelijk, de naam January draagt. Ze bracht ons naar het busjes en begeleidde ons naar het Hademen hotel. Het hotel blijkt redelijk in het centrum te liggen, nabij de metro. Het is een schitterend hotel met ruime kamers en goede bedden. Dat wordt lekker slapen! Doordat Piet de neiging heeft 'af en toe' te snurken en Eimert eindelijk aaneen goede nachtrust toe is, hebben de jongensbesloten om bij toerbeurt te wisselen, om zo de ellende te verdelen.

Na ons opgefrist te hebben, besluiten we om alvast de omgeving wat te verkennen. Wat ons als eerste opvalt is het verkeer. Wij zitten midden in de stad, met heel veel verkeer, maar hebben nog geen toeter gehoord. Dat was in Ulaan Baatar wel anders. Bovendien zijn alle straten en stoepen brandschoon, evenals de auto's. Alle brommers en scooters hebben een electrische aandrijving. Wel erg schoon, maar je hoort ze alleen niet aankomen. Dus continue goed om je heen kijken.

Terwijl Marco en Stijn zich nog aan het opfrissen zijn, gaan Piet en Eimert pinnen en een cardreader kopen. Eimert duikt een electronicawinkel in en probeert uit te leggen wat hij wil. Na drie medewerkers gesproken te hebben, wordt een klant ingeschakeld, die redelijk Engels spreekt. Tegen de tijd dat ze weten wat Eimert wil hebben, hebben zich inmiddels 10 mensen rond hem verzameld. Uiteindelijk lukt het hem de cardreader te kopen, maar je moet niet vragen hoe. Eerst betalen, dan krijg je een soort voucher, dan weer terug naar de verkoper, die uiteindelijk het artikel na aftekening meegeeft. Ook hier wederom de conclusie dat het niet echt efficient overkomt.

Wij pakken de metro om in het centrum een restaurant te zoeken. Ook de metro wekte onze verbazing. Wat een discipline. Iedereen wacht keurig in een rijtje voordat hij/zij naar binnen mag, zonder mokken of zeuren. Niemand kruipt voor, echt heel bijzonder. Ook hier is alles tadeloos schoon en zien wij overal personeel, die allemaal heel behulpzaam zijn.

Wij gaan eten bij een willekeurig restaurant, waar Marco en Eimert het initiatief nemen voor de bestelling. Gelukkig hebben ze een Engelse kaart, wat de keuzes een stuk makkelijker maakt. Alhoewel makkelijk, wij denken dat er wel honderd gerechten op stonden, met de vreemdste samenstellingen. Marco en Eimert bestellen een aantal gerechten met ingredienten die ons enigszins bekend voorkomen. Aangezien we niet weten hoe groot de porties zijn, nemen we het zekere voor het onzekere en bestellen wat extra's. dat hebben we geweten. De hele tafel stond vol met de volgende gerechten: 2 porties grote garnalen, een portie tofu, een portie pikant rundvlees, 2 verschillende porties boontjes, een grote schaal met gebakken paling, een grote schaal met gefrituurde inktvis en vier kommetjes rijst. Waar we geen rekening mee hadden gehouden was dat alle gerechten pittig tot zeer pittig waren. De rode pepers waren behoorlijk vertegenwoordigd en onze magen en slokdarmen werden behoorlijk op de proef gesteld. Alleen Piet had natuurlijk weer nergens last van, zei hij althans. Het eten was natuurlijk veel te veel en dat was een deel van de andere bezoekers ook alopgevallen. Toen het geworstel met de stokjes begon, hadden we zeker alle aandacht vande overige gasten, die allen Chinees waren.Met veel pijn en moeite hebben wetoch wat binnen gekregen en aardig ons best gedaan. Het was pittig, maar wel erg lekker.Eimert kreeg al last van zijn slokdarm omdat hij per ongeluk een paar pepertjes naar binnen heeft gewerkt. Hij deed tevens de voorspelling dat deze maaltijd niet ongestraft voorbij zou gaan. Met drinken erbij was het nog geen 28 euro.