Dag 6: Treindag 4 (maandag 1 september)

Na zeer vroeg te zijn opgestaan (zeker in combinatie met het aanpassen aan de Mongolietijd), hebben wij met halfdichte ogen de prachtige zonsopgang boven het Baikalmeer mogen meemaken. Het landschap rond het grootste zoetwatermeer ter wereld is werkelijk schitterend, 35.000 km2 wateroppervlak, gevoed door 335 rivieren en 1800 meter diep. Het landschap kenmerkt zich door kleine meertjes, beekjes en poelen volkomen vlak langs het meer. Op de achtergrond afgevlakte bergen met een hoogte van 2.500 tot 3.000 meter. Op het meer wordt gevist met kleine bootjes en van de kant. Het is volkomen windstil en het meer is net een grote spiegel.

In de loop van de dag sluipt er iets van spanning in de wagon, die inmiddels bevolkt wordt door een reisgezelschap uit Duitsland en Denemarken. De grens met Mongolie nadert en dan krijgen wij de beruchte controles van Rusland en Mongolie. Volgens het treinschema eerst 4,5 uur bij de Russische grens en dan nog eens 1,5 uur bij de Mongoolse grens. Dat betekent ook 6 uur niet naar het toilet! Olja komt met een formulier waarop van alles en nog wat ingevuld moet worden, maar dat achteraf zinloos blijkt te zijn. Alle koffers, tassen e.d moeten uit de bergplaatsen, zodat de douane kan zien dat daar niets verstopt zit. We zitten met de neergeklapte bedden als een paar haringen in een ton. Stijn heeft zich de afgelopen dagen zo druk gemaakt over de toiletloze periode van zes uur, dat wij ons suf gepiekerd hebben over een oplossing. Met gezamenlijke inzet zijn wij hierin geslaagd. Een constructie van een plastic waterfles met een kokertje van een Glossy magazine levert een prima alternatief. Ons kan niets gebeuren!

Om goed 18.00 uur arriveren wij in de grensplaats Nouschki aan de Russische grens. Wij mogen de trein uit nadat wij onze paspoorten aan de nors kijkende douanebeambten hebben afgegeven. Olja sluit alle coupes af. Voorlopig is onze plasconstructie niet nodig, want op het perron is een prachtig en schoon toilet, waar je voor 7 roebel (0,20 euro) naar het 'hurk' toilet kan. Trouwens, het hele station ziet er brandschoon en perfect uit. Wij besluiten het wachten te doden en een sight-seeing te doen in het achtergelegen dorpje. Er blijkt een onvoorstelbare troosteloosheid schuil te gaan achter deze prachtige facade. Bijna geen verharde wegen met scheurende auto's, overal afval, lege flessen, schurftige honden, vervallen houten huisjes en een ontluisterend monument voor oorlogsslachtoffers in een park wat niet meer als park herkenbaar is.

Bij terugkomst op het perron, constateren wij dat onze wagons verdwenen zijn. Ze staan ver weg op een rangeerterrein. Achteraf blijkt dat dit nodig was om de restauratiewagon af te koppelen. Gelukkig wordt onze wagon kort daarna weer aangekoppeld. Wij mogen de trein weer in en eten om de beurt een bakje noodle-soep.

Terwijl Piet lekker aan zijn soep zit, staan Marco, Eimert en Stijn buiten lekker te kletsen. Eimert vindt op het perron een sim-kaart van Vodafone en neemt aan dat die is weggegooid, na diefstal van een telefoon. In de coupe bekijken wij of de eigenaar is te achterhalen, door hem in het toestel van Eimert te stoppen. Toen wij de contactlijst doornamen zag Eimert Hollandse namen, die hem wel vaag bekend voorkwamen. Bij het opnoemen van een aantal, merkte Marco op: 'he, die is van mij...!'. De telefoon blijkt op het rangeerterrein te zijn gestolen. Gelukkig was het een oud toestel dat al niet meer functioneerde. Wij lieten er onze pret niet door bederven.

Eindelijk na 4 uur wachten ging het licht op groen. Na teruggave van onze paspoorten ging de trein weer rijden richting Mongoolse grens. Daar aangekomen paraderen op het uitgestorven perron douanebeambten die eruit zien als militairen. Wederom formulieren invullen en onze paspoorten inleveren. Het gaat er gelukkig veel aangenamer aan toe dan in Rusland. Niet dat er een gezellig praatje wordt gemaakt, maar er gaat absoluut geen dreiging van uit en er kan zelfs een lachje vanaf. Na ongeveer 1 uur krijgen wij onze paspoorten weer terug, en komt een vrouwelijke official langs om onze laatste Roebels om te ruilen naar Mongoolse Tugriks, tegen een relatief gunstige koers. Het kaartje van Cynthia - met omrekentabellen voor de verschillende valuta- bewijst hier zijn nut. Eimert-Jan en Piet hebben intussen veel plezier gehad van de 'noodconstructie'. Ondanks dat ontstaat er een ware run op de toiletten, zodra die vrijgegeven worden.